.jpg)
Evini dekore ettirenlere aklım ermiyor.Fikir almaya, öğrenmeye, sormaya sonuna kadar varım ki zaten sonu yok. Ama bu benim evimse, benim bütçemse, benim ruhumu coşturup-dinlendirecekse, o zaman onu ben yapmalıyım. Şimdi yiyicem küfürü dekoratörlerden ama gerçekten birine gidip de “şimdi sen benim yerime düşün bide üstüne davran bende sana istediğin kadar para vereyim” desen,ya “deli misin sen be” der kaçarlar ya da “enayi lan bu” der gülerler.O yüzden beğenilir mi kaygısı olmadan.Beğenildiğinde içimdeki çocuğun şımarmasına zıplayıp el çırpmasına ses çıkarmadan.Yani ses çıkarmadan kahkahalar ataraktan..Benim evim güzel evim beni al kollarına diyebilmek için.Evin benim, benim evin olabilmem için.Hayalimdeki o minik teraslı,yüksek tavanlı, uzaktan da olsa deniz manzaralı güzel evim…Rengarenk,cümbüşlü evim.
Elde etmenin yarısı,hayal etmektir.
Ve düşünün hele şu köşeye bir kedi kıvrılmış
Karşımızda Boğaziçi
Rakılar mezeler masada
Gitar çalıyor içinizden biri
Ben bir şarkı söylüyorum
Hepimiz hayallerimize tik'ler atmışız
Mutluyuz,yepyeni şeylere umutluyuz..
Sevgiyle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder